Bernos fontein

De Bernosfontein is van Gallische oorsprong. De Galliërs aanbaden watergoden en de Druïden vierden hun aanbidding op open plekken waar de zon doordrong in de buurt van ijzerhoudende bronnen die als goden werden beschouwd.

Het spirituele leven van de Galliërs nam een ​​belangrijke plaats in in hun sociale groep. De druïden, gekleed in het wit, een symbool van de zuiverheid van licht en de onsterfelijkheid van de ziel, leidden bijeenkomsten in het bos dat een tempel was geworden.

De Bernos-fontein is een site rijk aan legendes en mysteries. De ronde vorm, het ijzerhoudende water, de boog die de ingang afbakent en die een deur had, de omgeving van eiken. De legendes suggereren sterk dat druïdische en Keltische cultussen plaatsvonden rond deze fontein, die nog nooit droog is gezien.

Volgens de legende keert een fee op vaste tijden terug naar de bron, waarin zij tijdens haar aardse bestaan ​​haar dorst lest?

Een andere legende gaat over een prinses die in de fontein viel en daar verdronk, en haar rode haar ligt nog steeds op het wateroppervlak.

Prijzen